LU: Karta Npc - Duch bezpiecznego miejsca

Duch bezpiecznego miejsca

Jeśli go zapytasz kim jest odpowie ci: Jestem Dom. 
Jeśli zapytasz go jak ma na imię odpowie, że ma na imię Patrick.
Duch jest samotny i nie pamięta wielu rzeczy. Wie tylko, że jest Domem i był nim odkąd pamięta.
Lubi imię Patrick i tak nazywa siebie. (kiedyś w zamku był pies o imieniu Patrick jego ulubiony chart, bo lubił przesiadywać w kuchni i nie uciekał na jego widok). Jest krukiem, bo były bardzo pospolite na terenie Luridu, przez dłuższy czas były jego jedynymi kompanami.

Charakter/zachowanie:

Martwy, ale pełen życia. Kiedy jest w pełni sił, zachowuje się bardzo energicznie. (jak na ducha z minionej epoki) Lubi być otoczony innymi stworzeniami. Ciekawi go życie lubi je obserwować i mu pomagać. Nie lubi samotności. Ekscentryczny. Lubi gotować, o ile tak można nazwać to co robi w kuchni. (jak na razie z trudem zaparza herbatę, bo jest tak osłabiony niszczejącym budynkiem) Lubi czarny humor. Czasem mu się zdarzy kogoś postraszyć dla rozrywki. Spokojny i opanowany. W sytuacjach największego stresu potrafi zachować grobową minę. Zdystansowany w kontaktach z nowymi ludźmi. Może wydawać się sztywny i formalny. Staromodny, uprzejmy. Mówi niejasno (szczególnie jak jest osłabiony), metaforami, albo urywa w połowie zdania jakby zapomniał, że cokolwiek miał powiedzieć. Trochę jak staruszek. Zastępuje słowa innymi o podobnym znaczeniu.

Umiejętności i inne ciekawostki:

Potrafi być w kilku miejscach naraz. Jest przenikalny. Nie można go zranić, on też nie do końca może kogoś uszkodzić fizycznie. (Może zrobić kuku swoim umysłem.) Posługuje się telekinezą, której zasięg wzrasta z odbudową domu. (W tej chwili jest w stanie unieść ciuszki i zrobić herbatę). Potrafi przechodzić przez ściany, ale robi to tylko jak się zapomni, bo ubranie, które nosi zostaje na ścianie. Jak się zagapi to chodzi nago. Zdarza mu się tańczyć walca w towarzystwie miotły. Głos: niezwykle głęboki niczym dźwięk największego na świecie spiżowego dzwonu, przyprawiony szczyptą ostrego, sypkiego żwiru. Tak właśnie brzmi, a kiedy coś mówi, czujesz jakby bezpośrednio dotykał twojej nagiej duszy. (każdy słyszy go w swoim umyśle dlatego może się wydawać przeraźliwie przenikliwy, co niewątpliwie

jest zgodne z prawdą.)